Sinem Ergüven
Yer sincaplarının kış uykusunda kas kaybı yaşamamasından yola çıkan son araştırmalar uzay yolculuklarının kaderini belirleyebilir.
Yer sincapları astronotların kas kaybı sorunlarını en aza indirmelerine ve hayatta kalmalarına yardımcı olabilir.
Ayılar ve yer sincapları kışın kış uykusuna yattığında, sadece vücutlarında depoladıkları yağ rezervleriyle ilkbahara kadar yemek yemeyi bırakırlar.
Genellikle, bu tür uzun süreli açlık ve hareketsizlik kas kütlesini ve işlevini önemli ölçüde azaltır, ancak kış uykusuna yatan ayılar ve yer sincapları bu kaderi yaşamazlar. Bundan nasıl kaçındıkları ise her zaman bir gizem olmuştur.
Canada’ daki Montréal Üniversitesi biyoloğu Matthew Regan, bu gizemi çözdü ve bulgularının her şeyden önce uzay yolculuğunun geleceği için etkileri olabileceğini söyledi.
Regan, Kuzey Amerika’da yaygın olan 13 çizgili yer sincabı adlı türü inceleyerek, 1980’lere dayanan “üre nitrojen kurtarma” olarak bilinen bir teoriyi doğruladı.
Regan bu çalışmanın teorik olarak, astronotların mikro yerçekimi kaynaklı protein sentezi baskılanmasının neden olduğu ve şimdi yoğun egzersiz yaparak azaltmaya çalıştıkları kas kaybı sorunlarını en aza indirmeye yardımcı olabileceğini varsayıyor.
Good News Network’ün haberine göre eğer astronotların üre nitrojen kurtarma kullanarak kas protein sentezi süreçlerini artırmanın bir yolu bulunursa, normal egzersiz ekipmanı için çok küçük olan uzay aracında daha iyi kas sağlığı elde edebilirler.
ARAŞTIRMA SONUÇLARI YAŞLILAR İÇİN SEVİNDİRİCİ OLABİLİR
Regan’ın keşfinin uzay yolculuğu ve astronotların sağlığı üzerindeki etkilerin ötesinde, dünya üzerinde aç kitleler ve yaşlılar için de sevindirici etkileri olabilir.
Dünya çapında yüz milyonlarca insan, çeşitli koşulların bir sonucu olarak kas kaybı yaşıyor; örneğin yetersiz beslenme, dünya çapında 805 milyondan fazla insanı etkiliyor. Kanada’da daha yaygın olan sarkopeni, tüm insanları etkileyen anabolik duyarsızlıktan kaynaklanan kas kütlesindeki yaşa bağlı bir düşüş olup, 40 ila 80 yaşları arasında iskelet kası kütlesinde yüzde 30 ila 50’lik bir düşüşe yol açar.
Regan, “Açık olmak gerekirse, bu uygulamalar teorik olarak mümkün olsa da, sonuçtan çok uzaktır ve doğal olarak gelişen bu mekanizmayı güvenli ve etkili bir şekilde insanlar için sevindirici bir habere dönüştürmekte çok fazla ek çalışmaya ihtiyaç vardır.
“Ama cesaret verici bulduğum bir şey, 1990’ların başlarından kalma bir çalışmanın, insanların aynı süreçle küçük miktarlarda üre nitrojeni geri dönüştürebildiğine dair bazı kanıtlar sağlamasıdır. Bu, gerekli makinelerin yerinde olduğunu gösterir. Sadece optimize edilmesi gerekiyor.” dedi.
