Yeryüzünün uçan en büyük hayvanı: Yerde balıkçıl, gökte akbaba

Şimdiye kadar uçan en büyük hayvan, dev bir balıkçıl gibi davranıyor, avını suda yakalıyor ve metrelerce zıplayarak uçuşa başlayabiliyordu.

Quetzalcoatlus Northropi, yeni keşfedilen bir akrabasının yanında milyonlarca yıl gökyüzüne hükmeden bir pterosaur’du (teruzor).

Küçük bir uçağın kanat açıklığına sahip olan Quetzalcoatlus Northropi, 67 milyon yıl önce şu anda Teksas, ABD olarak bilinen yerin sulak alanlarında yaşayan bir teruzordu.

Araştırmacılar, 11 metre uzunluğundaki kanatlarının, havaya 2,5 metreye kadar sıçraması gerekeceği anlamına geldiğini ve ardından onu gökyüzüne çekmek için güçlü kanatları olduğunu buldu.

Arkeofili’de yer alan habere göre yerde balıkçıl, gökte akbaba gibi hareket eden şimdiye kadar havalarda dolaşmış en büyük hayvanın bazı sırları ortaya çıktı.

Bilim insanları ayrıca daha küçük bir akrabası olan Quetzalcoatlus lawsoni’yi ilk kez tanımladılar. Bunların kanat açıklığı daha küçüktü, yani bir araba kadardı. Bu teruzorlar bir dizi balık ve küçük su avı ile besleniyordu.

Hayvanlarla ilgili yakın zamanda yayınlanan bir dizi makalenin yardımcı editörü Profesör Brian Padian, “Bu eski uçan sürüngenler efsanevi. Ancak hayvanın halkın gözündeki algısının çoğu bilimsel değil sanatsal.” diyor.

“Bu, bildiğimiz kadarıyla, uçmuş en büyük hayvanın tamamına ilk gerçek bakış. Sonuçlar, böceklerden sonra, itişli uçuş geliştiren ilk hayvanlar olan teruzorların incelenmesi için devrim niteliğinde.”

Söz konusu makaleler, Journal of Vertebrate Paleontology’de birlikte yayımlandı.

TEKSASLI DEV

Şimdiye kadarki en büyük teruzor, Quetzalcoatlus Northropi, Big Bend Ulusal Parkı’nda yüzlerce kemiğin keşfinin ardından 1975’te adlandırıldı. Tür, sol kanadın büyük kemiklerinden tanımlandı, ancak parkın diğer bölgelerinde farklı kaya katmanlarında birçok küçük kemik de bulundu.

Bu fosiller keşfedildiğinde, daha küçük kemiklerin sadece genç Q. Northropi mi yoksa farklı bir türe mi ait olduğu belirsizdi. Sonunda, bilim insanları muhtemelen yeni bir Quetzalcoatlus türü olduklarına karar verdiler, ancak kesin türünü tanımlamak için daha fazla analiz yapmadılar.

Onlarca yıl sonra, bilim insanları nihayet bu daha küçük kemikleri analiz ettiler ve daha büyük Q. Northropi’den bir takım farklılıkları olduğunu buldular. Bunlar, kafatası yapısındaki ve omurgasındaki değişiklikleri içeriyor, bu da diğer iki teruzor türünün bu devle yan yana yaşadığını düşündürüyor.

Buluntuların çoğu, kalıntıları ilk keşfeden Douglas Lawson’ın adını taşıyan Quetzalcoatlus lawsoni’ye ait. Daha büyük akrabasının aksine, 4,5 metre uzunluğunda bir kanat açıklığına sahip olan bu tür, yaklaşık 69 milyon yıl öncesine tarihlenen kayalarda bulunmuştu.

Araştırmacılar aynı dönemden, kanat açıklığı üç metre olan Wellnhopterus brevirostris adlı üçüncü bir teruzor türünün birkaç kemiğini de buldular.

Bölgede daha fazla türün bulunma potansiyeli var, ancak mevcut sınıflandırılmamış kemiklerin ne olduklarını belirlemek için gerekli ayrıntılardan yoksun olması nedeniyle bunlar daha fazla bulgu gerektirecek.

SINIR GÖKYÜZÜ!

Araştırmacılar, farklı kemikleri türlere göre sınıflandırarak ve benzersiz özelliklerini araştırarak, farklı Quetzalcoatlus türlerinin nasıl davrandığını da öğrenebildiler.

Araştırmacılar önce ‘çubuğa benzeyen’ gagaya odaklandılar ve muhtemelen et yemek veya leşçilik yapmak için fazla hassas olduğunu buldular. Bunun yerine, hayvanların muhtemelen büyük bir balıkçıl gibi davrandıklarını, balıkları, omurgasızları, küçük amfibileri ve sürüngenleri sudan çıkardıklarını ve hepsini yuttuklarını öne sürüyorlar.

Quetzalcoatlus’un uçamayacağını öne süren önceki bazı çalışmaların aksine, araştırmacılar, türlerin başlangıçta bir sıçrama kullanarak çok yetenekli olabileceğini buldular. Bilim insanları, kanatlarının boyutunun, yere çarpacağı için koşmaya başlamasını engelleyebileceğini savunuyorlar.

Brian, “Kalça yüksekliğinin iki katı, yani 2,5 metreye sıçrayabilirlerse, kanatlar zemine çarpmaz ve daha derin bir kalkış yapabilirler. Bacakların yeterli gücüne bağlı olsa da, kalkış için bu en iyi seçenek olabilir.” diyor.

Quetzalcoatlus havadayken modern akbabalar gibi süzülürdü ve büyük kafasının dönüşleri tamamlamasına yardım etmiş olabileceği düşünülüyor. Tarihi çizimler teruzorları yarasalara benzetmiş olsa da, kanatları bir kuşunki gibi sadece ön uzuvlara birleşikti.

İnişe geçtiğinde, bir uçak gibi hareket ederdi, yere inmeden önce yavaşlardı.

Brian, “Hayvan, arka ayaklarıyla yere inmeden ve biraz zıplamadan önce, duraklamak ve inişini yavaşlatmak için kanatlarını çırpmak zorunda kalıyordu. Sonra ön ayaklarını indiriyor, dört ayaklı bir pozisyon alıyor ve doğruluyordu.” diyor.

Bu dört ayaklı duruş, Quetzalcoatlus’un bugün yaşayan hiçbir hayvana benzemeyen bir şekilde yürüdüğünü ortaya koyuyor. Vampir yarasalar da ilerlemelerine yardımcı olmak için kanatlarını kullanırken, teruzor’un kemik yapısı buna engel oluyordu.

Brian, “Hayvan tökezlemeyi önlemek için önce sol kolunu kaldırdı, ardından sol bacağını tam bir adım attı, ardından elini yere koydu. İşlem daha sonra sağ uzuv ile tekrarlandı. Bize zahmetli bir süreç gibi görünüyor, ancak hayvan yürüyüşü hızlı ve kolay bir şekilde gerçekleştirebilir.” diyor.

Bu öneri, Fransa’da bulunan ve herhangi bir karasal dört ayaklının onları yapamayacak kadar tuhaf bir şekilde şekillendirdiği fosilleşmiş izlerle de bağlantılı.

Araştırmacılar şimdi, kanat zarlarının şekli ve uçuşunu nasıl etkileyeceği gibi Quetzalcoatlus hakkında daha fazla şey keşfetmeyi umuyorlar.

Milyonlarca yıl boyunca teruzorlar gökyüzüne hükmederken, sonunda zamanlarını sona erdiren başka bir uçan cisim oldu. Dinozorların sonunu getiren meteor 66 milyon yıl önce Meksika’ya çarptığında, uçan akrabalarının da sonunu getirdi.